Ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας; - Γεια σου φίλε MOVE ΣΗΜΕΡΑ ΝΕΑ, Στο άρθρο που διαβάζετε αυτή τη φορά με τον τίτλο Ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας;, έχουμε προετοιμαστεί καλά για αυτό το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε τις πληροφορίες σ 'αυτό. ελπίζουμε πλήρωση των θέσεων άρθρο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ, άρθρο ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, άρθρο ΠΟΛΙΤΙΚΗ, άρθρο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, άρθρο ΥΓΕΙΑ, άρθρο HEAVY, γράφουμε μπορεί να καταλάβει. Λοιπόν, καλή ανάγνωση.

τίτλος : Ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας;
Σύνδεσμος : Ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας;

Ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας;

Μερικά διδάγματα του μεσοπολέμου. Βασικά αιτήματα της σημερινής ανθρωπότητος

Όλοι κολακεύονται να πιστεύουν σήμερα ότι μιλούν στο όνομα της πραγματικότητας. Ότι δρουν και μοχθούν στο όνομα της Ελευθερίας. Πολιτικά προγράμματα και θεωρίες για την Τέχνη, προκηρύξεις αγωνιστικές και λογοτεχνήματα, όλα όσα παρουσιάζονται τον τελευταίον ετούτο καιρό, στηρίζονται απάνω σ’ αυτούς τους δυο θεμέλιους λίθους, επαναλαμβάνουνε κατά κόρον ωρισμένες μεγάλες λέξεις όπως «λαός», «δικαιοσύνη», «χρέος» κλπ, και δίνουν γενικά την εντύπωση πως οι συντάκτες τους κατέχουνε αυτοί μονοπωλιακά το μυστικό που θα φέρει την ευημερία στον κόσμο. Προθέσεις αγαθές βέβαια κι ελπιδοφόρες. Όμως εκείνο που μένει αμφίβολο είναι αν στοχάστηκαν ποτέ τους όλοι αυτοί ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας. Αν συναντήθηκαν ποτέ τους ή αν πρόκειται σε κάποιο μέλλον να συναντηθούν επάνω στην ερμηνεία των εννοιών αυτών που με τόσο καλοπροαίρετον ενθουσιασμό προφέρουν. Γιατί η ζωή είναι ένα φαινόμενο εύπλαστο, επιδεικτικό στις μεταβολές από ένα πλήθος αστάθμητους παράγοντες και που δεν επιδέχεται κανέναν σχήμα. Δεν προσφέρεται η ζωή με την καθολική της έννοια σ’ εκείνους που την μελετούν ταμπουρωμένοι από την μιαν άκρη μόνο -δεξιά ή αριστερά- μήτε μετριέται μόνον με τα συμφέροντα. Κι η ελευθερία δεν εκπληρώνει τον προορισμό της, δεν είναι δηλαδή ελευθερία, όταν δεν αναπηδάει μόνη της από μια γενική αλληλεγγύη και αλληλοκατανόηση, αλλά έρχεται να επιβληθεί από μια μειοψηφία, για λογαριασμό τάχατες όλων των ανθρώπων, ουσιαστικά όμως για λογαριασμό της μειοψηφίας αυτής. Η ζωή λειτουργεί μόνον με την συνισταμένη των δυνάμεών της κι η συνισταμένη αυτή δεν είναι άλλη από τη σύνθεση εκείνη που συντελείται κι εκπορεύεται πάντοτε από κάποιο κέντρον. Δεν πρόκειται ν’ αρνηθεί κανένας εδώ τη σημασία και την αξία που μπορεί να έχουν οι επαναστάσεις, οι λαϊκές ανταρσίες, τα ομαδικά ξεσηκώματα, όλ’ αυτά που μαγεύουν τόσο τα πλήθη και κλείνουν συχνά τόσο μεγαλείο και τόσον ηρωισμό. Έρχονται στην ιστορία στιγμές όπου η ροή της ζωής εμποδίζεται τόσο παρά φύσιν ώστε τα μέσα αυτά ν’ αποτελούν πραγματικά τις μοναδικές λύσεις. Αλλά λύσεις πάντοτε της ανάγκης, λύσεις προσωρινές, κατάλληλες για την ανατροπή κι ακατάλληλες εντελώς για τη θετική δουλειά, το χτίσιμο, την ειρηνική διοργάνωση.

Η Γαλλική Επανάσταση παλιότερα και η Σοβιετική στις ημέρες μας, το αποδείξανε. Κινήματα που διέπονται από ένα αυστηρό πνεύμα ορθοδοξίας, και που για να επιτύχουν ωρισμένα αποτελέσματα φτάνουν ως την υπερβολή, έχουν αξία σχετική, εξαρτημένη απολύτως από μερικές αντικειμενικές συνθήκες.

Όσο είναι δυνατόν, αν έρθουν στην ώρα τους, να ευεργετήσουν, άλλο τόσο είναι δυνατόν αν έρθουν παράκαιρα να καταστρέψουν. Κατά κανόνα όμως παραχωρούν γρήγορα τη θέση τους σε καταστάσεις άλλες, που ν’ αντιπροσωπεύουν αρμονικά πια ένα ολοκληρωμένο κοινωνικό σύνολο και που να δείχνουν ότι είναι σε θέση ν’ αφομοιώσουν συνθετικά τα αιτήματα που μέσα στην κοινή συνείδηση κέρδισαν αναπότρεπτα την αίγλη και τη λάμψη του δικαίου.

Το λάθος λοιπόν, το μεγάλο λάθος της ηγεσίας που εξωθεί σήμερα τις παρατάξεις των άκρων ως τις πιο βίαιες λύσεις είναι η κακή εκτίμηση της πραγματικότητας. Δύο πόλεμοι φοβεροί, κι ανάμεσά τους είκοσι χρόνια γεμάτα ζυμώσεις, αναταραχές και πειράματα φτάσανε ανεξάρτητα από κάθε άλλη συνέπειά τους να επιβάλουν ή να καταδικάσουν ρητά στην κοινή συνείδηση ωρισμένα πράγματα γύρω από τα οποία άλλοτε η μεγαλύτερη σύγχυση επικρατούσε. Ποιος μπορεί, λ.χ., σήμερα να αμφιβάλλει για την αναγκαιότητα μιας ισχυρής κι ελεύθερης πατρίδας; Μιας πατρίδας όχι βέβαια τέτοιας που μας εδίδαξαν στο σχολείο γέροι σχολαστικοί με σκληρά κολλάρα και μουσειακή παγερότητα, μα μιας ενότητας ζωντανής που να λειτουργεί ελεύθερα μέσα στα ιστορικά και γεωγραφικά της πλαίσια και να προχωρεί κατά την κατάκτηση του πολιτισμού με το σύνολο των λαϊκών δυνάμεων και των παραδόσεών της; Κι από την άλλη μεριά ποιος τολμάει σήμερα ν’ αρνηθεί την αναγκαιότητα μιας ριζικής, μιας αμείλικτης οικονομικής μεταβολής που να εξαλείψει στα όρια του δυνατού την εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο; Ύστερα από τις διάφορες μορφές του διεθνισμού (διάβαζε κοσμοπολιτισμού, γιατί ο διεθνισμός σαν πραγματική προσέγγιση λαών είναι ένα ωραίο ιδανικό που μια μέρα ελπίζουμε όλοι ότι θα επιτευχθεί) κι ύστερα από τις αντιδράσεις των κεφαλαιοκρατικών ολιγαρχιών το Έθνος και η Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι οι δύο μόνες ρεαλιστικές αλήθειες που απαιτούν άμεσα να επιβληθούν και να επιβληθούν χωρίς πια τίποτε που να θυμίζει μεθόδους καταδικασμένες: Ανεξέλεγκτη εξουσία, μηχανοποιημένον ομαδισμό, στρατιωτικοποίηση της σκέψης, εκ των άνω καταναγκασμό.

Η Ευρώπη -και μέσα στα πλαίσια της Ευρώπης η Ελλάδα- στέκει με μια ωρισμένη πείρα στα χέρια της που εννοεί να την χρησιμοποιήσει. Στο κατώφλι μιας εποχής μ’ εξασφαλισμένη ειρηνική προοπτική εννοεί να εργαστεί θετικά κι όχι να πειραματιστεί αμφίβολα. Γιατί από την άποψη αυτή ό,τι ήταν να γίνει έγινε από το 1914 ως το 1944. Ο φασισμός έφτασε στον κολοφώνα της αδιαλλαξίας του για να συντριφτεί άδοξα κι ο κομμουνισμός αποδύθηκε ένα-ένα τα συνθήματα της πρώτης του περιόδου (αυτά που τον είχανε αναγάγει σε κοσμοθεωρία στηριγμένη στα επιστημονικά πορίσματα του 19ου αιώνα που έκτοτε ανατράπηκαν) για ν’ απομείνει με το βασικό κοινωνικό του αίτημα, αυτό που καλούνται τώρα να μιμηθούν, και σύμφωνα με τις προϋποθέσεις της γεωοικονομικής των ιδιομορφίας να εφαρμόσουν, οι υπόλοιποι λαοί. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και όμως…

Και όμως ο φορέας των δύο τούτων βασικών αληθειών βγαίνοντας στον στίβο της ζωής με την διάθεση να εργαστεί, πληροφορείται ότι τα ιδανικά του είναι ασυμβίβαστα. Σε μια στιγμή όπου αλλού ο λαός μιας ολάκαιρης αυτοκρατορίας προσκαλεί στην εξουσία κόμμα θεμελιωμένο απάνω σ’ αυτές τις δυό αρχές και προωρισμένο από την πλατειά λαϊκή βάση όπου θα στέκει να γίνει ο φάρος της νέας σοσιαλιστικής Ευρώπης*, αυτός ακούει εδώ πέρα να του λένε πως δεν είναι παρά ένας ονειροπόλος έξω τόπου και χρόνου που γυρεύει το ανεπίτευκτο. Ακούει τους μισούς να του λένε πως είναι σωβινιστής, οπισθοδρομικός, στενοκέφαλος. Τους άλλους μισούς να του φωνάζουν πως είναι πληρωμένος κι ασυνείδητος. Κι ο καϋμένος ο άνθρωπος που δε συνήθισε να σκέφτεται μ’ ετικέτες, ο νέος άνθρωπος που νοιώθει ωστόσο ν’ αγαπάει και τον διπλανό του άνθρωπο και τον τόπο του, γυρίζει απογοητευμένος τα μάτια του κατά τον ουρανό. Πώς μπόρεσε κάτω από ένα τέτοιο φως, και μέσα στο πλαίσιο μιας τέτοιας Ιστορίας να παραμορφωθεί τόσο πολύ το ιδανικό της αντικειμενικής αλήθειας; Ν’ αμαυρωθεί ως αυτό το σημείο το ήθος της αμερόληπτης κριτικής; Πώς μπόρεσαν οι Έλληνες να κλειστούν μέσα σε δυο φρούρια που φτύνουν το ‘να στ’ άλλο φωτιά και δεν δείχνουν καμμιά διάθεση να ρίξουν ανάμεσά τους κάποια γέφυρα επικοινωνίας; Μήπως έχουνε δίκιο; Μήπως χωρίς να το καταλαβαίνει ο ίδιος δεν είναι παρά ένας οπισθοδρομικός κι ένας ασυνείδητος; Ή μήπως αντίθετα οι έννοιες όπου στηρίξανε τους συλλογισμούς των αυτούς οι κατήγοροι δεν βρίσκονται πια στη σωστή τους βάση; Μήπως το κέντρον του βάρους των έχει μετατοπιστεί και μια κακή παράδοση δημιούργησε σιγά-σιγά την κάκιστη νοοτροπία που αρέσκεται να χωρίζει αυθαίρετα τις εκφάνσεις της ζωής και να επιτρέπει τις πιο τραγικές παρεξηγήσεις;

Πολλά μυαλά νέων ταράζονται από τις αμφιβολίες αυτές. Κι όμως μια απλή ψυχολογική μελέτη της πρόσφατης ιστορίας μας θα ‘τανε αρκετή για να γείρει το βάρος της πλάστιγγας από τη δεύτερη τούτη μεριά. Μια αξιοποίηση της συνείδησης που μας έδωσε η πείρα του μεσοπολέμου θάφτανε να υποστηρίξει περισσότερο από κάθε τι άλλο τη δική τους άποψη. Οι ζωντανοί νέοι έχουνε δίκιο. Το μέλλον, το άμεσο μέλλον, θα τους δικαιώσει.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Τέσσερεις αθησαύριστες πολιτικές επιφυλλίδες του Ελύτη στην εφημερίδα “Ελευθερία”

[*] Ο λόγος για το βρετανικό Εργατικό Κόμμα που, υπό την αρχηγία του Clement Attlee (1883-1967), είχε κερδίσει τις εκλογές της 5ης Ιουλίου 1945 έναντι των Συντηρητικών του Winston Churchill.


karavaki

Έτσι, το άρθρο Ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας;

δηλαδή όλα τα άρθρα Ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας; Αυτή τη φορά, ελπίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει οφέλη σε όλους σας. Εντάξει, μπορείτε να δείτε σε μια θέση σε άλλα άρθρα.

Τώρα διαβάζετε το άρθρο Ποια είναι η αληθινή έκταση της πραγματικότητας και ποιο το ουσιαστικό νόημα της ελευθερίας; η διεύθυνση του συνδέσμου https://movetodays.blogspot.com/2019/01/blog-post_6967.html

Tweet

Εγγραφείτε για να λαμβάνετε δωρεάν ενημερώσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: